Beste lezer.
Elke websiteowner heeft naast zijn standaardgegevens meestal een rubriek waarin hij je een kijkje gunt in zijn privé-omstandigheden. Ook ik ben steeds benieuwd naar degene achter een verhaal of de auteur van een boek. Ik wil jullie dit niet onthouden en in deze rubriek vertel ik dan ook steeds wat over mezelf.
Ik ben ‘aan de Maas’ geboren. Dat wordt al eeuwen bezongen door veel Rotter-damse zangers. Mijn moeder was een Rotterdamse met Zeeuwse roots en mijn vaders familie woonde al eeuwenlang in Schiedam (Scyedam) waar ik ook gebo-ren ben, de stad met zijn tientallen molens en roemruchte historie door zijn jenever- en likeurindustrie.
Mijn opa had een fabriek aan de Maas, tegenover een grote bekende Schiedam-se scheepswerf. Wie aan de Maas opgroeit heeft leren aanpakken, is no-nonsens en een mens van niet praten maar doen. Mijn typisch Rotterdams dialect verleer ik nooit, ook al spreekt ik dat uitsluitend dáár ter plaatse. Elke Rotterdammer blijft steeds trekken naar de specifieke geur van het Maaswater, dan voel je je weer ’thuis’. Als kind had ik het voorrecht op zondag met opa, neven of een oom in een bootje vanaf de fabriek de haven op te varen om te vissen, soms ook op de Maas. Zelfs het Openbare Zwembad was een afgescheiden gedeelte van de haven en zo zwom je geregeld tussen de visjes van het Maaswater; je wist niet beter.
Zo sterk is het ultieme ‘Maas’-gevoel dat ik ooit een excursiegids in het Russische St. Petersburg, die de geweldige zonsondergang boven de rivier de Neva bezong, wees op het feit dat die op de Rotterdamse Maas minstens even zo mooi was. Met gevolg dat ze me vervolgens volkomen ignoreerde en dus ook niet meer tegen me sprak; totaal geen humor. Gelukkig bestaat er voor ons een krant genaamd: De Oud-Rotterdammer’, die ik steeds met plezier steeds lees.
Je kunt van Astrologie verwachten wat je wilt en ieder zal dat wellicht anders interpreteren of geheel afwijzen, maar de kunst is ooit begonnen in het midden oosten: in Babylonië waar Iran, Irak, Koerdistan en Turkije bij elkaar komen. De Grieken namen dit later over (westerse astrologie) en ook de Chinezen (Chinese astrologie) volgden dit op een geheel eigen wijze. Het sterrenbeeld waar bij je geboorte de zon in staat, zegt veel over wie jij vanuit je hart bent en het teken waar je maan op dat moment in staat, vertelt weer veel over jouw emotionele behoeften en hoe jij emotioneel in elkaar steekt; althans heel kort samengevat. Regelmatig kun je in de serieuze astrologierubrieken lezen wat jouw eigenschap-pen zijn en meer. Laatst zag ik toevallig een lijstje met sterrenbeelden die werden gekoppeld aan de beste woonplaats voor zijn sterrenbeeld. En….., laat dit voor mijn sterrenbeeld (Taurus) nu juist Rotterdam zijn!
Het leven denderde echter door en zo werd mijn domicilie het mooie Utrechtse lommerrijke dorp Bilthoven, gelegen tussen het begin van de Utrechtse heuvel-rug in Zeist en de levendige cultuurrijke studentenstad Utrecht, waar ik ooit zelf studeerde. Leven in een dorp op een geheel ander niveau is uitdagend, leerrijk, vergt zeker aanpassing, maar heeft ontzettend veel in mijn leven betekend. Zo dicht bij het Gooi raak je ook vertrouwd met een daar heersende andere levens-visie en mores. Nog steeds bezoek ik Utrecht zo vaak mogelijk: de restaurantjes, de Oude Gracht, de straatjes rond de Dom, ‘Dikke Dries’, de Vismarkt, de Maria-plaats en de Donkere Gaard zitten nu eenmaal in mijn geheugen gegrift. Niet te vergeten ook de vele mooie avonden in concertzaal ‘Vredenburg’ en ook in zoveel andere Utrechtse plaatsen waar op hoog niveau muziek werd gemaakt, zoals verstilde klassieke-gitaarmuziek in het verbouwde reservoir van de stede-lijke Watertoren in het oudste deel van Utrecht (Wijk C).
Station en overweg in Bilthoven op de Soestdijkseweg, sinds enkele jaren is de overweg ondertunneld.
En nu, ruim 200 km vanaf exiting Rotterdam, is mijn habitat een kalm rustig Twents grensdorp in het Noordoosten van het land: Glanerbrug. Op de atlassen en landkaarten die we voor de aansluiting bij de EU gebruikten en voordat Tom-Tom die topografische kaarten overbodig maakte, stond het dorpje steevast genoemd als grensovergang met Duitsland. Met zelfs 2 eigen stationnetjes op de spoorlijn Enschede-Gronau, richting Münster, waarop je op het eindstation Enschede op de Deutsche Bundesbahn moet overstappen. Er is vrijwel niets te doen, de carnavalstijd brengt nog wel enige reuring, maar als ik mijn straat uitrij voert de weg wel door de weilanden, afgewisseld met bossen.
Grensriviertje de Glane
Als grensdorp ben je eigenlijk gewoon tweetalig, zowel hier als in het Duitse Gronau, waar ook veel Nederlanders wonen en werken. De beide politiekorpsen werken in het Euregiogebied formeel goed samen wat uiterst belangrijk is om niet op de fictieve grenslijn te moeten stoppen als wetsovertreders worden achtervolgd. We profiteren allemaal volop van de Nederlandse aanbiedingen-cultuur en de Duitse vaste lagere prijzen. Bij 2 andere grensovergangen loopt de grens zelf door de winkel heen, meer voordeel uit de eerste hand. Slechts 2 kilometer verderop kunnen we profiteren van de grote Duitse discounters en de tankstations. En voor de haastigen onder ons: 100 meter over de grens staan een slijterij en een Tabakshop tegenover elkaar.
Vrijwel iedereen groet elkaar doorgaans netjes, de kids vinden hoi prima, je praat met je buren, de bus wacht keurig met optrekken tot ieder op z’n plaats zit (moet je in de randstad komen) en files zijn hier niet, trouwens ook geen hoog-bouw. De natuur is gewoon om de hoek en de mooiste verbindingen tussen de omliggende plaatsen zijn de wegen tussen de weilanden en de bossen. Ze zijn smal, maar iedereen geeft de ander de ruimte en zonder veel haast of getoeter. Vaak moet iemand even wachten bij een breed stuk weg of in de berm, allemaal geen probleem. Bestuurlijk horen we bij Enschede, de wijk waarin ik woon heet Eilermarke, en kadastraal woon ik in Lonneker. Er is hier niet veel te doen, uitge-zonderd met carnaval. Samengevat zoals de cabaretier Herman Finkers het ooit uitdrukte over Almelo, één van de 4 Twentse steden: ‘één stoplicht staat op rood en een ander weer op groen, in Almelo is altijd wat te doen. Kijk met geluid aan op deze link.
Zoals het vroeger was…
Toen we hier pas woonden -het liep tegen Pasen- kwamen de Brugger Daansers langs om te gaddern, met veel muziek en klompendansdans. Maar wisten wij wat gaddern was? Geen flauw idee, totdat de naaste buur uitlegde dat ze eieren kwamen ophalen voor de gezinnen die het niet zo breed hadden. Een mooi sociaal gebruik, maar helaas niet meer mogelijk vanwege ouderdom en overlijden van de daansers. O ja, ik zou bijna ons typisch Twentse noaberschap vergeten. ‘Noaberschap bunt de gezamenleke noabers in ne kleine sociale, oaverweagend agrarische samenleaving. Binnen den noaberschap besteet de noaberplicht. Dit höldt de verplichting in, dat de noabers mekare bi-j mot stoan in road en doad as dat neudig is. In et systeem van de noaberschap he-j mangs den noaste noaber of noaste noawas, ok wal den eersten noaber. Dat is deurgoans den meest noabi-jen noaber. Dit is mangsmoal den noaber an de kante van owwe veurdeure. Dizzen noasten noaber hef ne nóg starkere noaberplicht as de wiedere noabers. Hi-j of zi-j verzorgt owwe plaanten, post en mangs zelfs owwe huusdieren a-j op vakantie bunt. Ok ondersteunt de noaste noaber ow bi-j zeekte, oaverlieden, brulftes, verjoardagen en dergeleke, woarbi’j hi-j of zi-j uut name van alle noabers dingen as nen fruitmand, kranse, stoark, Abraham, Sara, trouwboag of meiboom reagelt’. Wil je hier wonen, dan is kennis van de streek-taal best belangrijk. Er bestaat wel een ABN-Twents woordenboek,. Toen we hier ruim 20 jaar geleden kwamen wonen werd er nog tamelijk veel dialect gesproken, zeker door de oudere garde. Door overlijden en verdunning door aanwas van buiten is het nu vele malen gebruikelijker om aangepast ABN te spreken, of je moet met tukkers samenzijn die weten dat je hen goed kunt verstaan.
Mijn eerste ervaring met het Twents? Toen onze bungalow werd opgeleverd en ingericht moesten we met de verhuizing ook een nieuwe stalling voor onze caravan zoeken. We vonden gelukkig een boer die er al een paar op zijn erf had staan en nog wel plaats had. Maar dat gaat niet zomaar: naar gebruik moet je eerst uitgebreid met elkaar kennis maken. Dat gold al bij de plaatselijke meubel-zaak waar de eigenaar ons niet wilde helpen zonder eerst kennis te hebben gemaakt; een aanbetaling was niet nodig, want we kenden elkaar nu toch. Maar terug naar de boer, hij was zijn hele leven nooit van de boerderij weggeweest. Op de twee weken van zijn dienstplicht dan na; voordat hij toch nog werd afgekeurd wegens wederzijdse taalproblemen. En dan zit je met hem en zijn moeder aan de koffie in de opkamer en probeer je samen er het beste maar van te maken.
Mijn afkomst
Zoals te zien op mijn boekenpagina liggen mijn oerroots in het Duitse Schwaben, het Frankische deel van Baden Württemberg. Met name het graafschap Hohenlohe en specifiek de plaats Kupferzell, Mijn oervader Johann was een rittmann in de burcht van de graaf, waar hij het zadel- en tuigwerk voor de paarden maakte en verzorgde. Mijn oermoeder Anna Barbara was in dienst van het Korn- und Brothaus und Städtische Trinkstube in Öhringen. Johan George was in dienst van Prinz Albrecht Wolfgang von Hohenlohe en werkte in het jachtkasteel aldaar. Ze hebben elkaar daar logischerwijs vast vaak ontmoet en blijkbaar sloeg de vonk over zodat ze later trouwden en een gezin konden vormen, als fundament van een eeuwenoud geslacht waarvan ik dus een van de nazaten ben.
Na de 30-jarige oorlog en de verplichte over-gang naar een ander geloof vluchtte de familie naar Nederland.
In Schiedam, destijds een rijzende ster van-wege de productie van jenever, vonden ze voldoende werk om een nieuw leven te starten.
Een aantal van hen kon in Nederland werk vinden dat bij hun oude beroep paste. Maar daarnaast was ook voortdurend behoefte aan kuipers, zakkendragers, koetsiers, timmerlieden, schippers en stokers en zo voort. Mijn voorzaat kon dus prima in eigen onderhoud voorzien als tuigmaker voor de paarden die de tonnenwagens moesten trekken en daarbuiten moesten ook regelmatig de veelgedragen schoenen van de arbeiders worden gelapt.
Tenslotte was het mijn opa van vaders kant die opklom tot meesterknecht in de distilleerderij. Deze functie hield in dat hij feitelijk zaakwaarnemer was voor de eigenaar-distillateur. Een bedrijfsleider die het toezicht waarnam als de eigenaar het meestal druk had op de heerensociëteit. Zelf heb ik in de grote school-vakantie aan de lopende band gestaan waar jenevertapmachines stonden die tegelijk 24 flessen met jenever vol tapten en dan verder draaiden, waarna aan de lopende band de kurken in de flessen moesten worden geslagen, de capsules om de flessenhals worden gevouwen en de etiketten gegomd en op de juiste plek moesten worden geplakt. Daarna moesten ze in kratten worden gezet. Gelukkig werd ik een volgend jaar op de afdeling Binnenlandse Likeuren te werk gesteld.
Meer weten over Schiedam
Mijn actieve sport is momenteel nog steeds golf. Laatst weer eens op op het Golfcenter in Rhoon (Zuid-Hollandse eilanden) geweest; altijd leuk weer bekenden daar te ontmoeten. Ik deed daar ooit mijn golfregelexamen, een schriftelijk examen (multiplechoice), dat bestaat uit 30 vragen waarin je 23 vragen goed moet hebben beantwoord. Na een positieve uitslag kun je dan door naar het kwalificatie-examen, een praktische test hoe hoog je handicap uitvalt. Na dit praktijkexamen heb je een toelating tot vrijwel elke golfbaan in de wereld.
Op elke golfbaan zijn hindernissen, zoals waterpartijen en bunkers (zandbakken). Sla je in het spel je bal in het water en is die verloren, dan moet je altijd 2 strafpunten bij je score optellen. Sla je een bal naar een plek die dan verder onspeelbaar is, dan mag je de bal op een bepaalde manier verleggen ten koste van één strafpunt. Maar sommigen halen de gekste capriolen uit om dit te voorkomen.
Even snel met m’n mobieltje wat foto’s gemaakt! Toch was het een leuke golfdag, op die mooie plek aan de Oude Maas. Een rivier die niet iedereen buiten dit gebied kent. Wél de Nieuwe Maas en de Nieuwe Waterweg natuurlijk. Waar ik me weer vanouds ’thuis’ voel omdat we metaforisch dezelfde taal spreken en tenminste weer eens ongehinderd (!) over Feijenoord kunnen praten (lol). FC Twente scoort best leuk, maar ja………..
